31.

Wczorajszy dzień był dziwny. Wieczorem matka zaczęła mi wmawiać, że znowu mi odbija, bo nie chcę jeść mięsa. "To pewnie kolejny nowy sposób na schudnięcie", "znowu robisz to samo"... Powiedziała, że jak będę miała słabe wyniki krwi to będzie mi na siłę wpychać mięso do buzi. Nawet nie wiem jak opisać to co wtedy czułam. Matka uznała, że wymyślam i mam jeść jak normalny człowiek. Co jest złego w byciu wegetarianką? Naprawdę nie rozumiem czemu ktoś kto nie je mięsa ma być mniej normalny niż ten który je je. To bez sensu. Ostatecznie się rozryczałam i powiedziałam jej, że nawet nie stara się mnie zrozumieć i próbuje mi wmówić jak bardzo głupia jestem. Zagroziła, że nie będę jeździć na konie jeśli nie będę jeść mięsa. Tak, bo zabieranie tego co jako jedyne sprawia mi przyjemność w życiu jest takie super. Kocham szantaż. Później zaczęła mówić, że jestem psychiczna bo smażę jedzenie na suchej patelni (nie zawsze tak robię!!!!) i jem kanapki bez masła. Mówiła też, że źle się odżywiam (to ona je pełno słodyczy - nie ja) i że nic nie wiem o życiu, bo przecież tylko ona doświadczyła w życiu złych rzeczy. Powiedziałam wtedy, że młode osoby też mają problemy i choroby psychiczne, a ona mi na to, że nie mam prawa mieć problemów psychicznych, bo mam ciepło w domu. Jestem przecież taka niewdzięczna. Tata później powiedział, że możemy pójść do dietetyka, ale ja ogólnie zawsze byłam na anty jeśli chodzi o dietetyków, bo słyszałam o wielu przypadkach gdzie dietetycy dawali ludziom z nadwagą diety po 1200 kcal, żeby schudli i to chyba dość drogie, więc yyyy. Powiedziałam tak rodzicom i mama znowu zaczęła się wydzierać. Wtedy powiedziałam, że ona mnie w ogóle nie kocha i tylko próbuje ze mnie zrobić osobę obłąkaną. Może przesadziłam z tym, że mnie nie kocha - tak się czuję, ale mogłam już sobie odpuścić mówienie tego. Po tych słowach to myślałam, że mi coś zrobi. Ostatecznie zaczęła się na mnie wydzierać - mówiła, że mam się stąd wynosić. Czułam się wtedy jak jakiś pies. Nigdy aż tak się na mnie nie wydzierała. W tamtym momencie ryczałam tak bardzo, jak jeszcze nigdy. Powiedziałam jej, że nie chciałam i przeryczałam tak w łóżku kilka godzin. Matka później przyszła do mnie i powiedziała, że nigdy nie usłyszała tylu niemiłych słów, mam się do niej nie odzywać i że jej nawet nie przeprosiłam. Przecież jestem taką okropną córką. Byłam, jestem i zawsze będę. Zawsze wszystkiemu winna.