161.

Cześć.

Impreza urodzinowa minęła raczej w porządku. Wszystko było super do momentu kiedy koledzy taty chcieli ze mną tańczyć. To był dla mnie horror, bo nie umiem tańczyć, a raczej po prostu nigdy tego nie robiłam, więc się wstydzę. Odmówiłam dwóm kolegom taty. Jeden szybko zrezygnował, ale drugi był bardziej nachalny więc z każdym "przepraszam, ale nie", "nie umiem tańczyć" czułam się coraz gorzej. Ciotki zaraz po tym zaczęły mi mówić, że 18-nastka to musi być dla mnie najgorsza rzecz na świecie i jak można nie chcieć tańczyć. Myślałam, że wstanę i wyjdę. Pod koniec imprezy podszedł do mnie inny kolega taty i w końcu się zgodziłam, ale tylko dlatego że miałam dość tego, że ludzie uważają mnie za dziwną. To była najbardziej niekomfortowa sytuacja w moim życiu. Czuję, że się skompromitowałam. Wiem, że to drobiazg ale mi ten drobiazg będzie siedział w głowie przez kolejne kilka miesięcy, a nawet lat.

Wczoraj rozwoziłam z tatą jedzenie z imprezy po rodzinie. Później uczyłam się do szkoły.

Dzisiaj też się uczyłam, ale trochę mniej, bo dużo udało mi się zrobić podczas tego wolnego. Chwilę temu czytałam książkę, a teraz czekam na telefon żeby zapisać się na kolejny wyjazd do Olsztyna i pewnie jeszcze godzinę na placu. Jestem zestresowana czekaniem na telefon i nadchodzącym tygodniem.

Jem mniej niż wcześniej, bo widziałam jak wyszłam na zdjęciach z imprezy. Mój podwójny podbródek zaraz zamieni się w potrójny... :(